Het zal in de oorlog wel eens voorgekomen zijn, dat kerken dicht bleven. Maar zoveel kerken tegelijk?
Kerken gaan altijd door – als teken van hoe God altijd doorgaat. Als teken van Gods nabijheid. Zoals je bij God altijd kunt schuilen, zo kun je altijd in kerken terecht.
Om samen te zijn, elkaar te steunen. Om te bidden. Een kaarsje aan te steken.
Maar nu dus niet. In elk geval tot 1 april zijn er geen kerkdiensten.
(Onze doordeweekse kerkelijke activiteiten gaan vooralsnog wel gewoon door met wie wil komen.)

De kerk dicht op zondag. Vreemd.
In plaats van elkaar op te zoeken, moeten we elkaar uit de weg gaan.
In plaats van te schuilen bij elkaar, moeten we schuilen voor elkaar.
Een verstandige keuze natuurlijk. Maar het blijft vreemd. Net als het raar voelt om elkaar geen hand te geven. Je doet dat zo vaak vanzelf – zelfs premier Rutte gaf de man naast hem automatisch een hand, vlak nadat hij gezegd had, dat we dat niet meer moesten doen.
Het is te hopen, dat we elkaar heel gauw weer de hand kunnen schudden – en dat we niet vergeten dat we elkaar ook met heel veel moois kunnen besmetten. Liefde. Vriendschap. Geluk. Goedheid. Vertrouwen. Ook allemaal heel besmettelijk. Gelukkig.

Vanwege het advies om bezoekjes aan kwetsbare mensen zoveel mogelijk te beperken – waar ook ouderen onder vallen – kom ik even niet bij u langs. Maar mocht u daar behoefte aan hebben: u kunt mij natuurlijk altijd bellen.
En mocht u praktische hulp nodig hebben (voor boodschappen bijvoorbeeld), laat het me ook weten – dat kan vast geregeld worden.

En als we dan met Pasen weer op kunnen staan en samen kunnen komen…. Dat zou mooi zijn!
René van der Rijst