Jesaja 11

2^e zondag van Advent. De periode van verwachting, tussen (cliché – maar ja, die zijn dikwijls waar) hoop en vrees. Die wonderlijke dubbele beweging in ons gemoed van ‘het wordt nooit wat’ en ‘hoe goed zal het zijn – nee, is het al!’
Wat zie je, hoe kijk je

Overweging

Gemeente van Jezus Christus,

Advent.

Er staat iets te gebeuren…
Het zal goed zijn, mooi, vol licht…en God – of zo…

Onverwoestbaar vitaal zijn we toch…

En de zwartkijker schreeuwt het uit:
Hoe is dat mogelijk!
Want kijk nou en zeg nou zelf:
De wereld is donker,
de mensen sterven aan elkaar,
baan kwijt, geliefde dood, zorgen om kinderen, om ouders,
liefde die verdwaald en eenzaam door verbitterde partners rondwandelt…

…en dan hebben we nog – hebt u even –
Syrië en de zee te hoog voor duizenden vluchtelingen,
Jemen,
de sloppenwijken,
de vrouwenhandel,
de exploitatie van kinderen,
nou ja… anders nog iets…?

Kijk nou – zeg nou zelf:
het is toch een godgeklaagde puinhoop!

Die tronk van Jesaja?
Dood.

Onverwoestbaar vitaal zijn we – de mensen …
Hoe is het mogelijk…
(…)

Advent.

Er staat iets te gebeuren…
Het zal goed zijn, mooi, vol licht…en God – of zo…

Onverwoestbaar vitaal zijn we – toch…

En de lichtzoeker verwondert zich:
Hoe is dat mogelijk?
Waar wordt dat geboren?
Is het een Godswonder dat ons aanzegt:
van dood kun je niet leven…?!

En dat is wat we doen, leven.
Dat is wie wij zijn: levenden.
Sommigen doen het nog maar net… Keete bijvoorbeeld…
en anderen – veel anderen in deze kerk – al heel lang…

En waar geleefd wordt, is God nooit ver weg…

Zolang er mensen zijn op aarde,
zolang de aarde vruchten geeft,
zolang zijt Gij ons aller Vader,
wij danken U voor al wat leeft!
klinkt het bekende kerklied van Oosterhuis.

Waar geleefd wordt, is God nooit ver weg…

Op sinterklaasdag schreef collega Jean Jacques Suurmond in Trouw een mooi sinterklaascadeautje:

(Ik citeer een paar stukjes daaruit)

“Advent.
Tijd om een kolossale denkfout over God recht te zetten.
Dacht u dat hij alleen een timmermanszoon in Nazareth werd?
Hij wil ook een loodgieterszoon in Nijkerk worden
en chauffeurszoon, redacteursdochter, immigrantenkind.
(…)
Daarom zeg ik “Dag God” in de bus tegen een tiener met een schooltas met een bloem, ploem ploem. “Dag God”, zeg ik tegen mijn vrouw die in haar tablet tuurt.
“Dag God”, groet ik de man die het dak komt repareren.
(…)
Hij klopt in ons hart, stroomt door onze haarvaten, loopt op onze voeten, krabt achter onze oren.
(…)
‘God ademt mij’, dichtte Joost Zwagerman.

(Einde citaat)

Zo is God onder de mensen – als een groene twijg in de winter –
die tronk is niet dood.
Tóch niet.

Natuurlijk – zoals Leonard Cohen zo mooi dicht:
“There is a crack in everything”
Barsten, scheuren, aanvechtingen, lijden, eenzaamheid en dood, zelfs dood,
zeker: “There is a crack in everything”

Maar, zoals Cohen verder dicht:

that’s how the light gets in…”

“There is a crack in everything
that’s how the light gets in…”

Dat is Advent.
Door de barsten van deze wereld en jouw leven
het Licht zien en het vertrouwen én verlangen bewaren.

Die beweging van die dichtregels van Cohen,
“There is a crack in everything
that’s how the light gets in…”
die zie je ook getekend door Jesaja:
die tronk – schijnbaar dood en gebarsten, stel ik mij zo voor,
maar toch: ergens door die barsten heen dat telgje – die groene twijg…

Wat is jouw tronk en wat is jouw ‘groene twijg’?
Waar is God in jou?
En in de ander?
Zeg je ook wel eens ‘dag God´?
En wie zegt het tegen jou?

Die groeikracht van barmhartigheid en liefde,
God,
wil mens worden –
zonder ons kan het niet…

Advent:

Er staat iets te gebeuren…
Het zal goed zijn, mooi, vol licht…en God – of zo…

Dag, God!
Welkom…
Het is in deze wereld,
en in ons leven,
vaak wel even zoeken,
maar in het zoeken zelf staan we al op!
Dank je wel, God!

Amen.